Update mei 2018: Na een jaar de antidepressiva te hebben geslikt ben ik ermee gestopt. Het voelde vanaf het begin al niet goed om te pillen te nemen en ik kon het niet langer verantwoorden tegenover mezelf. Toch heeft de antidepressiva mij veel goeds gebracht. Doordat ik minder pijn had ben ik weer meer in mezelf en op mijn lichaam gaan vertrouwen en is mijn lichaam weer meer op mij gaan vertrouwen. Ik heb vele malen minder pijn, doe weer alles wat ik zou willen doen en heb vertrouwen in het leven en de toekomst. <3
Sinds twee maanden slik ik antidepressiva tegen mijn chronische pijn. In dit artikel lees je hoe, wat en waarom en lees je mijn ervaringen met het antidepressivum amitriptyline.
Het was ergens in september dat ik besloot dat ik niet meer ziek wilde zijn. Ik was er helemaal klaar mee en wilde me niet meer associëren met mijn zieke identiteit. In november schreef ik daar een artikel over waarin ik Lyme en chronische ziekte vergelijk met een pesthol. Ik weet dat dat artikel bij veel mensen een zeer been heeft geraakt, wat absoluut niet mijn bedoeling was. Ik deelde mijn ervaring met de wereld van het ‘ziek zijn’ en hoe ik, eenmaal in die wereld beland, alleen maar zieker werd. Het is hoe ik er nog steeds tegenaan kijk.
Sinds september gaat het iedere dag beter met mij, het is een opwaartse wenteltrap die ik langzaam maar gestaag beklim. Met behulp van de Ayurveda en de video’s van This Girl Audra werd ik begin januari zelfs weer voor het eerst in twee jaar ongesteld. Ook zette ik voet op een spiritueel pad, een pad dat mijn vooruitgang op de wenteltrap versnelde. Het gaat beter met mij, maar ik ben nog steeds hypermobiel, heb nog steeds eindeloos veel pijn en heb nog steeds Lyme.
Zoals ik al eerder uitlegde wordt mijn pijn veroorzaakt door een chronische spanning van het lichaam. Een overactief pijnsignaal, veroorzaakt door hypermobiliteit, hoogsensitiviteit en de daarmee samengaande facetten (ik ga hier in dit artikel niet op in). Ondanks dat het beter met mij ging, bleef de chronische spanning en bleef de pijn. De afgelopen jaren heb ik alle soorten pijnstilling geprobeerd die er zijn, natuurlijk en pharmaceutisch. Ik heb de hele apotheek, drogisterij en reformwinkel in huis en heb me ook menig middel laten aansmeren door andere therapeuten en het internet.
Het enige middel wat ik in al die jaren nog niet had geprobeerd was antidepressiva, amitriptyline om precies te zijn. Al verscheidene dokters hadden er op aan gedrongen, maar ik wilde het pertinent niet. Ondanks dat het voor veel mensen misschien een levensreddend middel is, is het mijn ogen rommel. Mijn mening, ik zeg dus niet dat iedereen nú moet stoppen met het innemen van AD of dat je op je achterhoofd gevallen bent als je het wél neemt. Zeker niet, want inmiddels neem ik het ook en ik kan me niet herinneren dat ik op mijn achterhoofd viel.
Gedurende drie jaar had ik alle middelen wel geprobeerd, twee handen vol dokters gezien, iedere dag de oefeningen van mijn fysiotherapeut gedaan (en nog steeds), maar mijn lichaam bleef het bekende signaal afgeven: pijn! Het doel van het traject met mijn fysio is het lichaam aan te sporen de juiste spieren te gebruiken, uiteindelijk begrijpt het lichaam dat dat fijn is, kan het de spanning loslaten en vertrouwen op de ‘nieuwe’ spieren. Dat gebeurde niet, het lichaam had te weinig vertrouwen om de spanning los te laten, schreeuwde alleen maar: pijn pijn pijn. Sterker nog, de spanning bleef dagelijks toenemen en mijn keel voelde(/voelt) regelmatig alsof ik gewurgd word. Ik kan dan niet gapen, moeilijk slikken en ik trek constant mijn trui omlaag omdat de aanraking van het kraagje een wurgend gevoel veroorzaakt. Ik denk dat dit wel aangeeft hoeveel spanning er is (het keelsymptoom komt echter ook voor bij mensen met chronische stress of paniekaanvallen en staat in feite niet gelijk aan pijn, bij mij wel).
De pijn mocht echt niet meer erger worden, niet nu het zoveel beter met mij ging. Het was zo erg dat ik bang was dat de pijn nooit meer weg zou gaan, alleen maar erger zou worden tot ik er in zou stikken. Dus zakte ik in januari door mijn knieën en nam de antidepressiva, 25 mg (bij depressie is de dosis meestal 150 mg, dus het is een fractie). De eerste twee weken waren verschrikkelijk, ik voelde me rot, naar, lam, vond alles stom en kreeg suïcidale gedachten. Daarbij was mijn hoofd constant ergens anders dan mijn lichaam. Ik heb sowieso al moeite met aarden, maar sinds de antidepressiva heb ik soms bijna het idee dat ik uit mijn lichaam treed. Zei ik net niet al dat het rommel was?
Grote rommel. Maar het helpt wel. Na zes weken heb ik de dosis verhoogd naar 35 mg en sindsdien ben ik mega lenig: ik merk nú pas dat ik hypermobiel ben. Ik vond dat altijd maar een rare diagnose van mijn fysiotherapeute en reumatoloog, want als er iemand een stijve hark is dan c’est moi, maar nu snap ik het. Ik kan bijna mijn been in mijn nek leggen. En dát is de situatie die mijn fysiotherapeute wilde bereiken. Nu schakelt het lichaam over op de juiste spieren en kan ik de overbelaste spieren langzaam, zachtjes aan, sterker maken, zodat die over een poosje niet meer zo snel pijn doen.
Want lenig of niet, ik heb nog steeds pijn. Met name tijdens het computeren, maar dat is altijd de grootste trigger geweest. Terwijl ik dit typ branden mijn lange rugspieren, trek ik mijn trui omlaag, en weet mijn hals en mijn gezicht niet waar ze het zoeken moeten. Maar ja, ik moet dit toch typen hè. En dat is trouwens precies wat ik bedoel met dat pesthol. Als ik er nu voor zou kiezen om te zeggen. “Ooooh ik heb zo’n pijn, ik kan niet werken, niet typen, ach en wee.” Wat blijft er dan nog over? Ik kan of met pijn op bed gaan liggen en uit het raam kijken en mezelf zielig vinden, of ik kan dit typen, mijn creativiteit uiten, contact maken met mijn lezers, iets moois maken (plus nog veel meer leuke dingen doen!). En af en toe mezelf zielig vinden, want ja, vind niet iedereen zich af en toe zielig? Als ik dan toch pijn heb gedurende mijn tijd hier, I’d rather have something to show for it! En, trust me, the pain is real. (Ik typ dit in het Engels, anders moet ik hele rare lange Nederlandse zinnen gaan typen die de boodschap toch niet over brengen).
Toch is er nog steeds spanning. Aan het eind van de dag heb ik echt heel veel pijn, maar na een bad is de spanning al veel minder en de volgende ochtend nog eens zoveel. En dat gebeurde voorheen niet. De spanning bleef en werd alleen maar erger. Nu bouwt de spanning op, maar ook weer af. Eerlijk is eerlijk, ik kan niet wachten op het moment dat ik de AD niet meer hoef te slikken. Want ik voel me nog steeds niet helemaal mezelf. Ik kan niet precies pinpointen wat het is, maar ik mis mij. Het klopt trouwens wel hoor, want AD verandert je karakter nu eenmaal, dat is bekend (al is niet bekend hoe precies, nogmaals: rommel).
Ooh jongens, wat staat er weer veel tekst hier. Maar volgens mij heb ik wel een aardig beeld geschetst van de situatie. Ik ben heel benieuwd of jullie soortgelijke ervaringen hebben met antidepressiva, zeker als je het net als ik slikt tegen de pijn. Dus laat vooral van je horen in de reacties of stuur me een mailtje.
Update mei 2018: Na een jaar de antidepressiva te hebben geslikt ben ik ermee gestopt. Het voelde vanaf het begin al niet goed om te pillen te nemen en ik kon het niet langer verantwoorden tegenover mezelf. Toch heeft de antidepressiva mij veel goeds gebracht. Doordat ik minder pijn had ben ik weer meer in mezelf en op mijn lichaam gaan vertrouwen en is mijn lichaam weer meer op mij gaan vertrouwen. Ik heb vele malen minder pijn, doe weer alles wat ik zou willen doen en heb vertrouwen in het leven en de toekomst. <3
Lees ook: Spirit | Over spiritualiteit, Hogwarts en de moderne heks
Volg je mij al op Facebook, Instagram, Pinterest en Bloglovin’?
14 comments
Ik vind het echt zo knap hoe je mij – als leek die hier echt helemaal niets van snapt – zo meeneemt in je verhaal, zonder dat het simpel is. Het is juist heel diepgaand, echt en puur en wauw ik vind het gewoon zo knap! Ik heb onwijs veel bewondering voor jou en hoe jij je met een glas wat half leeg is, toch zo positief opstelt. Heel fijn dat je niet voor niets met de anti-depressiva bent begonnen, dat het je verder helpt en dat je je zo bewust bent van wat het met je doet. Een hele nare reden maar wel mega inspirerend! <3
Ah, heel erg lief Melle! <3
Zo dapper Charelle. En bijzonder dat het je zo helpt, ondanks dat je er zo snel mogelijk vanaf wilt. Dit verhaal helpt mij om me (enigszins) voor te stellen waar jij dagelijks mee worstelt. Ik vind je een bijzonder sterke persoonlijkheid en knap hoe je zo positief blijft en er zelfs bij bent zaterdag. (en iedere andere keer!) want ik kan me voorstellen dat dat behoorlijk heftig is voor jou, zo’n dag. Ik hoop dat het vanaf hier opwaarts blijft gaan:)!
Dankjewel voor je lieve woorden Iris! <3
Ik hoop dat de AD voor je blijft werken. Ik heb het ongeveer een jaar gebruikt in het begin hielp het maar uiteindelijk werd ik er immuum voor. En amitrypteline veranderde echt mn persoonlijkheid. Kon de AD wel verder verhogen maar ik zag daar helemaal niks in.
Ja, dat heb ik dus ook met de amitryptiline, ik hoop er echt zo snel mogelijk weer mee te kunnen stoppen.
Heel erg dapper van jou. Ik kijk er op dezelfde manier naar als jij, vindt het ook rommel, maar ik heb het ook geprobeerd. Helaas werkte het voor mij niet en voelde ik me er slechter door, maar ik slik bijvoorbeeld LDN tegen de pijn ondanks dat ik liever helemaal medicijn vrij zou zijn.
Ik hoop dat je ‘jij’ weer terug vindt als je langer gewend bent aan de medicatie. :)
Wat jammer Emily dat de medicatie jou niet hielp. Hoe lang heb je het geslikt? Ik voelde me de eerste weken ook heel slecht door de medicatie en heb ook héél langzaam opgebouwd. Achteraf gezien was het zelfs beter geweest als ik met 10mg begonnen was, maar dat bestond volgens de huisarts niet (bestaat wel). Zeker als je je ook herkent in mijn artikelen over HSP kan het best zijn dat de huisarts gewoon veel te hoog heeft ingezet. Ik weet dat het vervelend is als mensen je advies gaan geven, maar ik probeer met je mee te denken. Waarschijnlijk heb je al héél veel geprobeerd. ;)
[…] Ondanks dat Elaine de nadruk bij bovenstaande quote erg op de kindertijd legt, is de chronische stress bij mij pas later ontstaan, op de middelbare school. Dat was voor mij echt een traumatische tijd van overprikkeling en ik had geen idee hoe ik daar mee om moest gaan, dus negeerde ik het. Voor mij wat dat één van de aanleidingen voor chronische spanning, met alle gevolgen van dien. […]
[…] en daarnaast moest ik echt moeite doen om niet in slaap te vallen. Ik denk dat dit ook komt door mijn medicatie, ik word daar echt heel slaperig van waardoor ik tegenwoordig dagelijks een wekker moet zetten. […]
heel goed! ben een spoedarts en had daarnet een meisje op spoed met hypermobiliteit met veel pijn en hyperventilatie, heb haar jouw blog meegegeven. hopelijk vindt ze er wat inspiratie op.
Wat fijn om te horen dat ik indirect iets aan haar gezondheid kan bijdragen. Dankjewel voor het doorverwijzen én voor de erkenning van de problematiek rondom hypermobiliteit!
Hai Charelle,
Dit jaar heb ik ook de diagnose HMS gekregen na 6 jaar met heel veel pijn te hebben rond gelopen. Inmiddels heb ik ook de weg naar Wassenaar gevonden en zit ik elke twee weken bij deze fysio. Nu loop ik ook tegen het wel of niet nemen van een AD (hier dringt de fysio namelijk op aan omdat anders de therapie niet werkt. Ik krijg namelijk meer pijnklachten door de oefeningen)aangezien ik erg slechte ervaringen heb met AD en anti epilepticum Lyrica (begin dit jaar genomen maar door vreselijke bijwerkingen gestopt) En ik geef de voorkeur aan natuurlijke middelen dus sta ik ook niet achter nemen van dit soort medicijnen. Ben wel bij wijze van test LDN aan het nemen en merk wel verschil.
Mijn vraag is: hoe gaat het nu met je? En sta je er nog steeds achter de beslissing wel een AD te nemen?
Groet,
Scarlett
[…] dosis antidepressiva en dan gaan we weer verder, terug de ladder der bankieren op. Net zoals ik nu, want ook ik heb op dit moment een dosis AD in mijn lijf zodat ik dit stukje kan typen en mijn essentiële zelf even kan negeren. Inderdaad, voorlopig typ […]