Ibiza | Qi Gong Retreat Dag 1: Rust, strand en zuster Gracia

Vorige week was het zover, ik ging op Qi Gong retreat naar Ibiza. Of ik het spannend vond? Absoluut! Sterker nog, ik had voor vertrek helemaal geen zin op vakantie te gaan. Ik wilde het allerliefst gewoon thuisblijven. Gelukkig deed ik dat niet, want wát heb ik een fijne week achter de rug! Vandaag vertel ik je over mijn eerste dag op Ibiza!

Sinds het steeds beter gaat met mijn gezondheid besloot ik in februari dat het tijd was om weer eens alleen op vakantie te gaan. Als test, om te kijken of ik dat kon. Op het moment van boeken wist ik nog niet dat ik in oktober óók alleen op vakantie ga, maar dat doet er even niet toe. Van yoga teacher in opleiding Vere had ik al veel mooie verhalen gehoord over Ibiza en ik wist al snel dat ik erheen wilde. Als ik haar mocht geloven had het eiland een heerlijk rustige vibe die helend werkt. Dat wilde ik ervaren!

Maar ja, alleen naar Ibiza. Hoe doe je dat? Ik ging op zoek naar een yoga retreat maar hoe fijn yoga ook mag zijn, het is gewoon niet zo mijn ding. Op dat moment had ik al eens een Qi Gong les bijgewoond en dat beviel me goed. Ik besloot om te Googlen naar een Qi Gong retreat op Ibiza en ta-daa ik vond de Ibiza reis naar het Klooster Santa Teresa in Es Cubells op Ibiza.

Begin mei ging ik ook van start op de Qi Gong school bij mij in de buurt, dus voor vertrek had ik alweer twee lessen gevolgd. Toen ik terugkwam uit Ibiza heb ik me meteen ingeschreven voor een tweede keer per week Qi Gongles. Ja, ik ben nu helemaal fan van Qi Gong!

Het klooster waar ik verbleef: Santa Teresa.

Zondagmiddag nam ik op het vliegveld van Ibiza een taxi naar het klooster, waar Gerhard mij opwachtte en me direct een rondleiding gaf. Ik had een fijne kamer met eigen badkamer. Heel eenvoudig, maar met alles wat ik nodig had. Terwijl ik mijn koffer uitpakte voelde ik me wel een beetje eenzaam en ik had spijt dat ik alleen was gegaan. Een vriendin had namelijk geopperd om mee te gaan, maar ik wilde deze reis per se alleen maken. Gerhard had laten vallen dat de rest van de cursisten naar het strand was en had me uitgelegd hoe ik daar kon komen. Dat vond ik wel even spannend, maar ik besloot om te gaan en er wat Nederlanders aan te spreken. Op zoek naar mijn reisgenoten!

Uitzicht op zee in Es Cubells.

Uitzicht vanaf Es Cubells met in de verte het strand.

Het dorpje waar ik verbleef, Es Cubells, is een extreem rustig dorpje met een klooster, kerk, bibliotheek en drie restaurants. Plus nog een restaurant aan het strand. Es Cubells ligt echter hoog op een berg (zeg maar gerust een klif) dus het is best een uitdaging om bij het strand te komen. Tot halverwege de hoogte van de klif is een mooi pad aangelegd met trappen. Daar begon mijn afdaling naar het strand. Ik kwam uit op een weg uit die je kunt oversteken om nog verder af te dalen, maar Gerhard had gezegd dat ik dat niet moest doen, dan zou ik bij rotsblokken uitkomen. Ik moest de weg volgen. Maar welke kant ook alweer op? Links of rechts. Ik ging links, maar toen ik eenmaal doorkreeg dat de weg daar steeds verder omhoog liep realiseerde ik me dat ik zo niet bij het strand ging komen. Ik draaide om en liep en liep en liep. Ik had bijna de hoop opgegeven toen ik een bord Playa zag verschijnen. Het was veel verder lopen dan ik dacht, volgens mij ben ik zeker drie kwartier onderweg geweest!

Dat alleen was al een overwinning voor mij, maar wat de overwinning nog groter maakte was dat ik de hele wandeling had afgelegd met een tas! Een tas dragen is iets wat mijn lichaam lange tijd niet aankon, hoe veel of weinig er ook in zat. Doordat mijn spieren zo zwak waren bracht alles mijn lichaam uit evenwicht en kwam altijd alle last op mijn schouders en nek terecht: pijn. Ook na deze wandeling had ik pijn, maar ik realiseerde me dat dat deze vakantie even een feit zou zijn. Alleen op vakantie betekent een tas dragen.

Na het bordje playa moest ik de rest van de klif nog afdwalen, via een pad stijl omlaag. Ik moest echt uitkijken niet uit te glijden over de kiezeltjes. Gelukkig had ik heel niet-strandachtig mijn wandelschoenen aangetrokken. Soms ben ik toch wel blij met mijn overbezorgde zelf.

Het strandje was prachtig én heel klein. Ik was meteen verliefd. Behalve het restaurant (Ses Boques) bevonden zich aan het strand zo’n tien ligbedjes met parasol. En nee, ze waren niet allemaal bezet. Ik liep wat heen en weer over het strand bedekt met dikke, ronde keien. Geen zand! In eerste instantie baalde ik daarvan, want ik heb van thuis meegekregen dat kiezelstranden vervelend zijn. Ik was echter nog nooit eerder op een kiezelstrand geweest en naarmate de week vorderde besloot ik dat ik geen andere stranden meer wil. Wat is een kiezel- (of keien-) strand fijn! Nergens van dat vieze zand tussen je spullen, je tenen en in je onderbroek.

Het strandje, mét mijn The Legend of Zelda handdoek.

Het water was glashelder en je kon je voeten gewoon zien! De eerste dag ging ik er echter niet meteen in, want ik had geen bikini aangetrokken en was ook niet van plan om mijn wandelschoenen uit te doen (ik moest er immers ook weer in). Maar later in de week kwam ik nog twee keer bij het strandje terug waarvan ik één keer lekker even gezwommen heb. Met zwemschoenen, want die had je wel nodig!

Na een paar keer over het strand te hebben gewandeld en onopvallend gesprekken te hebben afgeluisterd benaderde ik twee Nederlandssprekende dames met de vraag of ze ook in het klooster verbleven. Ze antwoordden dat dat inderdaad zo was waarna ik even bij ze ging zitten. Ik voelde me de rest van de week niet meer eenzaam! Toen ze teruggingen naar het klooster heb ik nog heel even op een bedje aan het strand gelegen met mijn boek (Lady Midnight door Cassandra Clare), waarna ook ik de tocht naar boven inzette.

Je raadt vast al dat die tocht nog een stuk zwaarder was dan de tocht omlaag. Eenmaal terug op mijn kamer plofte ik op mijn bed. Om 19u was het etenstijd en zou ik ook alle andere cursisten ontmoeten, in totaal waren we met ongeveer tien mensen, allemaal vrouwen! Ik had van te voren doorgegeven dat ik veganistisch en glutenvrij eet en intolerant ben voor paprika, maar dat bleek die avond toch een probleem. Wat was er namelijk aan de hand, er was een nieuwe hoofdzuster! Volgens Gerhard maakte de vorige hoofdzuster, zuster Carmen, geen probleem van dieetwensen, maar de nieuwe hoofdzuster, zuster Gracia maakte er wel een probleem van. Sterker nog, zuster Gracia maakte overal een probleem van! We vermoedden dat ze nogal onder druk werd gezet door bisschop, maar later in de week draaide ze plotseling bij en was ze heel vriendelijk.

De eetzaal.

Gelukkig was ik niet de enige met ongehoorde dieetwensen, er waren nog drie vrouwen met allergieën en intoleranties. Zij hadden een beetje stampij gemaakt in de keuken totdat ze (min of meer) kregen wat ze bedoelden, maar daar had ik nou even echt geen zin. Ik was op vakantie, ik had geen zin om stampij te maken. Dat resulteerde erin dat ik die avond tonijnsalade at op rijstwafels. Niet vegan, maar voor een keer vond ik dat niet zo’n probleem. Het grappige was dat toen iedereen zich gevuld had met tonijnsalade, er plotseling friet en groenteburgers verschenen! Maar ja, toen zat iedereen al vol…

Ongeveer in die trant zetten de maaltijden zich voort, het avondeten ging nooit helemaal normaal. De twee dames die werk hadden gemaakt van hun dieetwensen kregen vaak érg veel eten en daar at ik regelmatig van mee. Op die manier kon ik de meeste dagen toch nog een veganistische maaltijd bij elkaar schrapen, af en toe aangevuld met een extra appel of banaan. Het ontbijt bestond uit salami en kaas, maar daar was ik op voorbereid. Ik had mijn lievelingsgranola bij me (klik voor recept!) en net als in Roemenië roerde ik die door een geprakte banaan met een theelepel chiazaadjes, perfect! Wat trouwens héél handig was, in de kantine stond een kraan met mineraalwater waar je je flesjes mocht vullen. Uit de kraan op onze kamer kwam namelijk zout water, dus dat konden we niet drinken. Het sjouwen met waterflessen is voor mij toch wel een probleem, dus ik was zielsgelukkig dat dat niet hoefde!

In mijn volgende artikel lees je over de eerste meditatie en Qi Gong les, over apen met perziken en over mieren in je broek.

Ben jij wel eens op Ibiza geweest? Wat vond je ervan? Laat het weten in de reacties!

Lees ook: Stedentrip Praag in 16 foto’s + Vegan hotspot lijstje!

Volg je mij al op Facebook, Instagram, Pinterest en Bloglovin’?

Dit artikel bevat affiliate links.