Column – Mijn dag zonder horloge, zonder mijn Aerowatch

Vorige week bracht ik een hele dag door zonder mijn horloge te dragen. ‘Nou en?’ Zul je misschien denken. Maar deze dag was voor mij een grote dag in de geschiedenis. Want mijn horloge heb ik altijd (áltijd) aan. Vandaag vertel ik je hoe dat verliep, zo’n dag zonder mijn horloge.

Maar niet alvorens wat uit te wijden over mijn liefde voor horloges.

Mijn allereerste horloge kreeg ik van mijn ouders voor mijn Eerste Communie. Een Swatch, met een St. Bernard hond op de wijzerplaat. Het bandje was van (nep)bont en had niet alleen een gesp, maar bevatte ook een miniatuur brandy barrel. (St. Bernard honden werden vroeger namelijk ingezet als hulphonden in de Zwitserse bergen. En ja, dan heb je weleens cognac nodig). Enfin. Super cute dus.

Maar je moet niet denken dat ik dat horloge vaak droeg. Als kleine Charelle vond ik dat zonde en was ik véél te bang dat hij stuk zou gaan, vies zou worden, of dat ik hem zou verliezen. Nee, hij lag permanent veilig opgeborgen in mijn Pocahontas sieradendoosje (mét muziek), waar hij vandaag de dag nog steeds te vinden is. Mét brandy barrel.

Mijn horloge verslaving begon pas op mijn 13de, toen ik van mijn moeder een horloge cadeau kreeg. Om naar school om te doen. Volgens mij was het een Lotus horloge met een lichtblauw bandje. Na een jaar werd dat horloge vervangen door een ander blauw Lotus horloge. Die na een jaar werd vervangen door een Guess armband horloge, die vervolgens plaatsmaakte voor een zwart Guess horloge met drie verschillende bandjes (al ik er maar één van heb gedragen) (is dat heel erg?) (nee toch?) (eigenlijk wel, want ik vond één van die bandjes te mooi om te dragen. en ja, nu heb ik die dus nooit gedragen. hmm.).

Ja, vanaf het moment dat ik dat blauwe horloge kreeg, had ik iedere dag een horloge om. Ie-de-re dag. Ik heb mijn zes jaar middelbare school op een horloge voorbij zien tikken. (En dat duurde me lang!). En ook na het behalen van mijn VWO diploma zette ik mijn horloge traditie gewoon voort. Want, je bent verslaafd of niet, toch?

Nu lijkt het alsof ik heel veel horloges heb. Maar dat is niet zo. Want de horloges die ik hierboven noem die zijn écht afgedragen. En compleet uit de mode. Echt, believe me. En nee, niet Casio vintage chic. Was het maar zo.

Goed. Ik heb een horloge verslaving. Maar ik ken iemand met een nog veel grotere horloge verslaving. Namelijk mijn mama. Mijn mama heeft – nou, laat ik voor de integriteit geen getal noemen – véél horloges. Héél veel. En ze draagt ze nog allemaal ook. (Niet tegelijkertijd natuurlijk). (Dat zou wat zijn zeg). (Wandelende tijdbom).

Mijn volgende horloge kwam dus ook uit haar collectie. Een roze(!) Guess die ze niet meer hoefde maar die ik heel mooi vond. Zo een met een stalen band. Ideaal! Ik reed op dat moment nog dagelijks paard en dat ding kon ik gewoon om houden. Ik hoefde niet bang te zijn dat het vuil werd. Nat werd. Op de grond viel. Nee, mijn roze Guess kon overal tegen.

Maar ja. Toen stopte ik met paardrijden en was dat horloge nogal… Hoe zullen we het noemen? Versleten? Nee. Afgetakeld. Opgebrand. Doorgesleten. En alle andere woorden die het woordenboek voorstelt als synoniem voor ‘versleten’.

Hoe dan ook. Ik droeg het gewoon, want ik hecht nu eenmaal makkelijk aan dingen. Maar toen behaalde ik mijn propedeuse en mijn moeder – die het toch echt niet kon aanzien dat haar dochter met zo’n schamel horloge rondliep, dat nog knalroze was ook – vond het tijd voor een nieuw horloge.

Stiekem wist ik op dat moment al welke dat moest worden. Een stalen horloge van Aerowatch. Met Romeinse cijfers op de wijzerplaat en een klein klokje dat de stand van de maan weergeeft. Want dat is handig. Want dan weet ik precies wanneer het volle maan is enzo. Heel handig. Nou ja. In ieder geval mooi!

Ja, inmiddels draag ik dus alweer vier jaar mijn Aerowatch. En nog steeds ben ik als een kind zo blij met dit mooie horloge. Geen dag gaat voorbij waarop mijn horloge en ik geen oogcontact hebben.

En dat was te zien. Want Aerowatch (laten we hem gewoon zo noemen) was een beetje vies. Hij was besmeurd met lijm (shame on me) en honing. Er zaten krasjes op het glas. En nou, het staal was mat geworden in plaats van glanzend zilver.

Dat vond ik een beetje jammer en dus bracht ik Aerowatch op zaterdagochtend naar de horloge spa. De juwelier. Of ze hem een beetje konden verzorgen. Nou, dat kon wel hoor. Het bandje zou een trilbadje krijgen en het klokje een massage met een daarvoor bestemd doekje. Top. Aan het eind van de dag mocht ik Aerowatch weer ophalen.

En oh. Wat miste ik mijn geliefde Aerowatch! Iedere keer als ik naar mijn pols keek was hij er niet. Was er enkel leegte. Een stuk huid, nog witter dan de rest van mijn arm. En ik bleef maar kijken. En kijken. Alsof ik verwachtte dat hij ieder moment weer om mijn pols zou zitten. Maar zo was het niet. Pas om half 5 kon ik terug naar de juwelier om mijzelf met Aerowatch te herenigen.

En dus hield ik ieder beschikbaar tijdsmedium in de gaten. Want ja, Aerowatch kon mij vandaag niet vertellen of het al half 5 was. Mijn ogen vlogen van de magnetron naar de oven, van mijn telefoon naar mijn laptop en van de wandklok naar het decoratieve zakhorloge aan de muur. En dan weer nietsvermoedend naar mijn pols, om weer met die leegte geconfronteerd te worden.

Je begrijpt. Een vreselijke dag.

En je begrijpt. Vreugde! Toen het eindelijk half 5 was.

Ik haastte me naar de juwelier, waar ze Aerowatch trots tevoorschijn haalden. Hij had zijn badjasje (bubbeltjesplastic) nog aan en ik kon niet wachten tot hij was ‘opgedroogd’ en ik hem weer om mijn pols mocht sluiten.

Een dag zonder horloge. Dat is leed an sich.
Maar een dag zonder mijn Aerowatch. Dat is niet te doen.

Heb jij ook een horloge? Zo ja, heb je hem altijd om? En, wissel jij vaak tussen horloges of draag je eigenlijk altijd dezelfde?