Hulp vragen, aanbieden, ontvangen… Het is een onderwerp dat me de laatste tijd enorm bezighoud. Vanwege mijn gezondheid ben ik zelf erg hulpbehoevend en word ik constant geconfronteerd met de ingewikkelde kwestie die ‘hulp’ is. En ik blijk niet de enige te zijn die de onnodige ingewikkeldheid ervan inziet, Merel van De Groene Meisjes schreef ook al meerdere keren een gedachtestroom over het onderwerp. Een gedachtestroom die mijn raderen weer liet draaien en leidde tot mijn eigen woordenwaterval over het onderwerp ‘hulp’.
Het vragen om hulp heb ik altijd moeilijk gevonden, voordat ik ziek werd maar ook nu ik ziek en hulpbehoevend ben. Toch merk ik dat het vragen om hulp me steeds makkelijker afgaat. Waarom? Simpelweg omdat ik steeds afhankelijker word en ik eigenlijk niet anders kán dan om hulp vragen. Maar dat ik er makkelijker in ben geworden betekent niet dat ik het ontvangen van hulp maar gewoon vind. Nog steeds vind ik het vrij bezwaarlijk, houd ik er regelmatig schuldgevoelens aan over en sta ik keer op keer versteld van de bereidheid van mensen om te helpen.
Neem nou bijvoorbeeld de sponsorloop Lopen voor Lyme die vorige week plaatsvond. Tijdens deze sponsorloop liepen mijn ouders, ooms, tantes en vrienden uren lang rondjes om het Henschotermeer om geld op te halen voor mijn levensonderhoud en behandelingen. In eerste instantie wilde ik niet meedoen aan de sponsorloop, aangezien ik het moreel gezien een raar idee vind om mensen om geld te vragen. Voor geld moet je werken en niet bedelen. Maar toen ik mezelf confronteerde met de realiteit en de omstandigheden waarin ik mij nu verkeer, bleek het ronduit gewoon een slecht idee om niet met de sponsorloop mee te doen. En mensen echt vragen om geld? Dat hebben ik en mijn lopers eigenlijk niet eens gedaan. We hebben gevraagd om steun en medeleven. Dat er zoveel mensen bereid waren om mij monetair te helpen in mijn strijd tegen de Ziekte van Lyme, had ik absoluut niet verwacht en ik sta er nog altijd perplex van. Dankzij hun hulp heb ik kunnen starten met mijn nieuwe therapie (Bioresonantie) én kan ik nog eventjes op mezelf blijven wonen, iets wat een twintiger zich toch nét wat beter laat voelen. Zowel mijn lopers en sponsoren ben ik dan ook oneindig dankbaar.
Ja, ik heb veel hulp mogen ontvangen, compleet tegen al mijn verwachtingen in. Zelf ben ik namelijk opgevoed met het idee dat als iemand iets voor je doet, dat daar direct iets tegenover moet staan. Een bos bloemen, doosje bonbons, een etentje, maakt niet uit wat. Tijdens mijn opleiding kocht ik dan ook regelmatig een Mars of Kinder Bueno voor mensen die ergens een PDF versie van dat dure studieboek hadden gevonden. Of van wie ik zomaar zo’n verplichte ronde sticker kreeg om op een CD te plakken (de prehistorie van 2010). Of voor mensen die aanboden met mij terug te lopen naar de parkeerplaats (waar ik werd opgehaald) na het stappen. Dat soort dingen. Vaak leverde dit alleen maar vreemde gezichten op en bleek dat mensen helemaal niets terug verwachtten voor deze kleine vormen van hulp.
Het gekke is dat mijn ouders ook altijd heel veel dingen doen voor andere mensen en dan ook nooit iets terugverwachten. Zo komt mijn vader bij Jan en Alleman de printer repareren of de Wifi aansluiten en brengen mijn ouders hun gasten vaak thuis na een bezoekje bij ons. Ook ik verwacht absoluut niets terug als ik iemand help met een studieopdracht of het installeren van Windows 10. Ik bedoel, je helpt elkaar toch?
Toegegeven, de ene hulp is de andere niet en soms verwacht je wel iets terug. Maar meestal komt er vanzelf een moment waarop jij iets terugdoet, zonder dat je het doorhebt. Zo kook je bijvoorbeeld bij toeval een keer voor die drukke vriendin die hielp met het inpakken tijdens de verhuizing. Of breng je een keer iemand naar het station die jouw hielp met die studieopdracht.
Uiteindelijk komt hulp neer op klaarstaan voor elkaar. En als je weet dat iemand voor je klaarstaat, sta je ook graag klaar voor hem of haar. Anderen helpen is zit in de aard van de mens en is geheel natuurlijk. Iets terugverwachten of direct terug willen doen is niet nodig zolang je het als een alliantie ziet waarin je voor elkaar zorgt en voor elkaar klaarstaat.
Gretchen Rubin (mijn idool en auteur van The Happiness Project) vertelt tijdens één van haar podcasts dat om hulp vragen vaak een teken is van vertrouwen. Mensen voelen zich vereerd (in meer of mindere mate) als je hen om hulp vraagt omdat dat betekent dat je hen vertrouwd in wat ze voor jou kunnen doen. Het impliceert dat je weet dat ze goed zijn met computers, of dat je ze een gezellig persoon vind om samen spullen mee in te pakken. Bovendien verlaagt om hulp vragen de drempel voor anderen om ook jou om hulp te vragen of om hulp van jou te accepteren.
Hulp. Een onnodig ingewikkelde kwestie waar we urenlang ingewikkeld over kunnen praten. Maar zolang je voor elkaar klaarstaat, is er eigenlijk niets ingewikkelds aan.
Hoe denk jij over hulp? Vind je het ook moeilijk om anderen te vragen jou ergens mee te helpen? Of juist niet? En bied je zelf vaak hulp aan? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!
Dit artikel bevat affiliate links.
Lees ook: De Ziekte van Lyme – Hoe gaat het nu?
Volg je mij al op Facebook, Bloglovin’ en Instagram?
16 comments
Ik vind het moeilijk om hulp te vragen, ik doe het eigenlijk nooit. Op mijn werk ben ik elke minuut bezig met anderen helpen en op de een of andere manier denk ik altijd dat ik alles zelf moet kunnen. Maar omdat ik fibromyalgie heb en nu ook Pfeiffer, gaat alles niet vanzelfsprekend. Om hulp vragen is echt een leerpunt waar ik aan moet werken.
Oei! Fibromyalgie en Pfeiffer vereisen inderdaad ook wel enige hulp van anderen. Echt proberen hoor, om mensen vaker om hulp te vragen! Vaak krijg je er alleen maar meer begrip, respect en open communicatie voor terug. (:
Mooi geschreven Charelle! Dit is echt een ding inderdaad. Dat ‘uren-over-praten-en-lezen-gevoel’ snap ik helemaal en kan ik ook wel aan mee doen ;) Hulp geven is voor mij heel makkelijk. Ik doe het met liefde en vind het juist altijd heel leuk en fijn en voel me soms echt vereerd dat mensen mij vragen om hulp. De andere kant op vind ik moeilijk, maar steeds iets minder moeilijk. Ik heb daar laatst ook een blog over geschreven omdat het iets was wat in mijn gedachten zat. Over toegeven dat je iets niét kunt en dat je dus hulp daarbij nodig hebt en hulp vragen. Met mijn eeuwige gewicht balans ding is dat bijvoorbeeld zo. Aan de nadere kant merk ik nu dat ik op dat gebied mezelf bestempeld heb als iemand die daar dus niets van weet ofzo en durf ik op een of andere manier soms niet goed op mezelf te vertrouwen. Luxeproblemen dit. Haha :) Zie je wel, ik kan er uuuuuren over doorgaan :)
Oh ja dat artikel herinner ik me! En dat is het ook precies he, het toegeven als je iets niet kunt, zodat iemand het je kan leren of je de taken anders kunt verdelen. Tegelijkertijd denk ik ook dat dat geval dat je ergens niets van weet blijft, hoeveel je er ook over leest, ziet, schrijft en hoort. Zo weet ik na twee scripties echt wel wat van brand storytelling, maar soms heb ik nog altijd het gevoel dat ik er niets van weet, haha! :’]
Uiteindelijk leven we allemaal samen en hebben we allemaal ooit hulp nodig. Dat is goed om in je achterhoofd te houden: je krijgt iets, maar geeft daar waarschijnlijk ook wat voor terug, en dat is ook nodig want alleen redden we het allemaal niet. Het is één groot systeem, een grote balans van geven en krijgen, waar iedereen aan mee zou moeten werken, al is dat maar met kleine dingetjes, door er simpelweg te zijn.
Wat zeg je dat mooi, Anne. En ja, er simpelweg zijn kan al zóveel voor iemand betekenen. Ik merk dat zelf ook, alleen al een Whatsapp berichtje kan al heel veel betekenen. (:
Ik was ook bij Lopen voor Lyme aanwezig. Mijn man liep voor zijn vriend. Hulp vragen vind ik ook moeilijk. Ik vind het al lastig om mensen te vragen te helpen verhuizen, laat staan dat ik andere hulp zoals jij nodig zou hebben. En dat terwijl ik helemaal niet introvert ben. Maar soms moet je het gewoon doen. Anderen vinden het zelfs vaak fijn te kunnen helpen.
PS. Mooie foto heb je gemaakt van die bloemen in het gras.
Oh wat toevallig dat je daar ook was Karen! En ja, vaak kom je samen toch verder dan alleen, ook al ben je nóg zo sterk. Haha wat grappig, ik maak eigenlijk al mijn foto’s zelf maar de foto van de bloemen is een stockfoto, voor de afwisseling. ;)
Hulp vragen vind ik nog altijd lastig, dus dit is onwijs herkenbaar voor mij!
Om hulp vragen vind ikzelf walgelijk lastig, dus het is heel herkenbaar wat je schrijft. Aan de andere kant sta ik wel altijd klaar voor een ander. En komen de mensen ook altijd bij mij als er iets op hun lever ligt.
Gewoon… omdat ik zo ben? Omdat ik het zo geleerd heb? Ik weet het niet, maar het vertrouwen dat sommigen in mij stellen vind ik dan wel weer geweldig :)
Juist omdat je altijd voor anderen klaar staat verkeer je eigenlijk in een prima positie om anderen ook om hulp te vragen. Maar ja, het blijft moeilijk, dat kan ik niet ontkennen. ;)
Oh ik vind dit ook altijd zo lastig, hulp vragen. Ik doe het liefst alles alleen. En dat is niet zo nobel en/of zelfopofferig als het klinkt, het komt gewoon voort uit egoïsme, alleen willen zijn en denken dat ik zelf alles beter kan dan anderen. Met een hooooog stressniveau tot gevolg. Ik ben een soort van omgekeerde wereld project begonnen door mezelf te leren ‘nee’ te zeggen. En dat is dus ook ‘nee’ zeggen tegen mensen die mij om hulp vragen. Niet bepaald de beste oplossing als ik dit zo lees. ‘Nee’ leren zeggen helpt mij enorm, maar ‘ja’ zeggen op vragen om hulp kan je ook weer wat opleveren: dat mensen eerder bereid zijn jou ook te helpen, en – niet geheel onbelangrijk – een goed gevoel. Zo, dat waren mijn gedachtenspinsels over dit onderwerp ;).
Tot slot, mensen verwachten inderdaad vaak geen wederdienst (zeker niet één van gelijke aard/omvang), maar een kaartje door de bus is zóveel waard. Het kost haast niks en kan echt iemands dag maken. Ik heb een beste vriendinnetje die heel goed is in dat soort attente dingen en het blijft keer op keer weer zo’n vrolijke verrassing. Dus in die zin zou ik de ‘wederdiensten’ er vooral in houden!
Oh dat klinkt zó herkenbaar Merel! Met schoolopdrachten in groepjes wilde ik altijd het liefst álles doen en het werk van mijn teamgenoten opnieuw maken omdat ik het eigenlijk nooit goed genoeg vond! :’D
En je hebt gelijk, een kaartje of iets in die richting is eigenlijk wel het minste wat je kunt doen! Dat is gewoon zó leuk om te krijgen, ik denk dat ik dat ook maar blijf doen dan ja! ^^
Ik kom net je blog tegen, wat een mooi artikel en wat een fijn onderwerp. Daar mogen we met z’n allen best vaker stil bij staan!
Dankjewel Sandra! En ja, het is zeker iets om wat vaker bij stil te staan. (:
[…] Charelle schreef een prachtige blogpost over hulp vragen, aanbieden en ontvangen. […]