4x Voordelen van ziek zijn + Lyme update!

Ziek zijn. Als chronisch Lyme patiënt mag ik denk ik wel zeggen dat ik daarover mee kan praten. Ik weet hoe vervelend is, voor hoeveel beperkingen het zorgt en vaak ook nog eens waar het door komt Dit leidt vaak tot iets te weinig empathie van mijn kant voor mensen met een griepje, keelontsteking of gebroken arm (iets waar ik aan mag werken). Zeker doordat ik weet dat ziek zijn ook voordelen heeft. Voordelen die verder gaan dan urenlang Netflix kijken.

Doordat ik eigenlijk altijd ziek ben, is de staat van ziek zijn voor mij vrij normaal. Soms zie ik mensen dingen doen waarvan ik denk: kun jij dat écht!? Is dat niet… echt alleen voor supermensen enzo? Dat blijken dan altijd vrij normale dingen te zijn die ik al lang niet meer kan en waarvan ik ben vergeten dat ze normaal zijn. Zoals het dragen van een tas waar twee flesjes water in zitten (een tas dragen is één ding, maar er dan ook nog twee flesjes water in hebben zitten… hoe dan!?).

Maar begin mei werd ik plotseling overvallen met een andere vorm van ziek zijn: ik kreeg buikgriep. Nu denk je misschien, ‘Nou en? Bijna heel Nederland had buikgriep!’. Maar waar de rest van Nederland de buikgriep vervloekte, vond ik hem eigenlijk wel nuttig. Ja, veel nuttiger dan mijn ‘normale’ staat van ziek zijn.

1. Inspiratie en nieuwe ideeën

Vorige week schreef ik al een artikel met tips voor nieuwe inspiratie en om nieuwe ideeën op te doen, maar een weekje buikgriep kan prima aan dat lijstje worden toegevoegd, al dan minder prettig. Immers, als je zeven dagen alleen in bed doorbrengt raak je op een gegeven moment nogal druk in conversatie met jezelf. Niet hardop, natuurlijk. Maar de small talk die normaal in je hoofd plaatsvindt (dat is normaal)(hoop ik) gaat dieper en leidt – verbazingweekend genoeg – tot geniale ingevingen. Zo had ik na een paar dagen al een volledig uitgewerkt business plan voor een vegan koffiezaakje in mijn hoofd opgeschreven en besefte ik me ineens dat ik heel erg graag een nieuwe lay-out wilde voor mijn blog.

2. Je vijfjarenplan wordt herschreven

Een week in bed leidde niet alleen tot nieuwe plannen en nieuwe ideeën, het leidde ook tot een complete reset van de plannen die ik had vóórdat ik buikgriep kreeg. Zo was ik van plan om toch nog een tweede master te gaan volgen aan de Universiteit van Leiden. Het idee was om één vak per semester te volgen en er gewoon wat langer over te doen, zodat mijn gezondheid het zou kunnen bijbenen. Dat leek mij een geniaal plan, maar toen ik eenmaal plat lag zag ik in dat dat het slechtste plan ooit was! Ik besefte me dat ik er (nu) niets aan heb om mijn laatste beetjes energie te besteden aan studie. Ik mag leren dan leuk vinden, maar het kost me meer energie dan het me oplevert. In tegenstelling tot mijn andere passies, zoals mijn blog die in feite een studie op zich is: een studie naar bloggen, het leven van andere bloggers én gezonde voeding en geluk.

Ook zag ik in dat het geen zin had om me dagelijks druk te maken over mijn droom om te reizen. Meer dan eens per dag vroeg ik me af hoe ik in ’s hemelsnaam de wereld ging zien in mijn huidige Lymie toestand. Ik kan geen tas dragen, ben snel moe en overprikkeld en heb de hele dag pijn. Ik besefte me dat het OK is dat die droom er is, maar dat het nu niet de tijd is om die droom te vervullen. Dat ik gewoon zoveel mogelijk moet genieten van mijn huidige omgeving en dat reizen voor een ander moment is. Ik kon eindelijk loslaten dat iedereen om mij heen rondliep met een backpack in Thailand of Australië, met een laptopje op het strand van Bali zat, met een RV door Canada reed, of lekker een halfjaartje studeerde in San Francisco of Zweden. En ja, iets loslaten zorgt automatisch voor meer energie en minder kopzorgen. Sterker nog, zodra ik het had losgelaten vroeg een vriendin of ik met haar een stedentrip wilde maken. En ja, dat wilde ik wel! Reuze gezellig en ze vindt het ook nog eens geen probleem om me te helpen met mijn beperkingen. Super lief!

3. Het roer wordt omgegooid

Als dat al niet genoeg verandering is, besloot ik ook nog eens om te vertrekken uit Amsterdam. Eind oktober was ik naar Amsterdam verhuisd om te compenseren dat ik niet kan werken en reizen.  In ‘een grote stad’ wonen gaf me het gevoel tóch midden in het leven te staan en mee te ontwikkelen met mijn vriendjes en vriendinnetjes. Dat was ook zo, maar na een halfjaar niet meer. Waar ik zag dat iedereen druk werkte – op kantoor, in een koffiezaakje, of op de set – zag ik dat ik dat niet deed. Ook zag ik dat mensen daarná nog gingen bootcampen, uit eten gingen of zelfs zo het vliegtuig instapte voor een leuke reis. Op een gegeven moment voel je je dan gewoon niet meer volwaardig, een beetje een lummelaar, ook al weet je dat je al alles geeft wat je in je hebt. Daarbij had ik ook niet meer de energie om te genieten van Amsterdam. Afreizen naar dat leuke concept winkeltje, of simpelweg naar de tandarts, begon steeds meer energie te kosten en uiteindelijk zat ik alleen nog maar op mijn kamer. Zelfs de Albert Heijn werd een uitdaging en ik beperkte me tot de toko om de hoek. En dan hebben we het nog niet gehad over het schoonhouden van mijn kamer en het leven met huisgenoten. Ik had super lieve huisgenootjes, maar als jij al om half 10 wilt slapen en de vuilniszak nooit kunt weggooien… tja, dan wordt de relatie toch een beetje lastig. Eenmaal plat op bed wist ik dat het klaar was. Het voelde alsof mijn lichaam zei: ‘Jeetje, moet ik nou echt nóg zieker worden voordat je begrijpt dat je hier weg moet?’ Ehm ja, kennelijk.

Random foto van mijn kamer in Amsterdam. Je ziet het goed, ik ben een beetje rommelig aangelegd. :’]

Dus nu woon ik weer bij mijn ouders in Eindhoven. Niet ideaal als je 24 bent, maar in mijn situatie voorlopig wel de beste keus. Het is hier lekker ruim, er is een tuin, het is betrekkelijk schoon en mijn ouders kunnen mij helpen en rekening met mij houden. Daarbij hoef ik niet iedere maand weer een fors huurbedrag op te hoesten, wat me ook veel zorgen scheelt. Bovendien hoop ik dat nu ik meer rust heb, ik ook sneller ga profiteren van mijn bioresonantie therapie, een therapie waarvan we op dit moment hopen dat hij me van Lyme gaat verlossen.

4. Even pijnloos

Dit voordeel gaat waarschijnlijk alleen voor mij op, maar nadat ik zeven dag in bed had gelegen, had ik geen pijn meer. Say what!? Het is bizar, maar doordat mijn spieren zeven dagen lang hélemaal niets hoefden te doen, konden ze eindelijk volledig uitrusten en herstellen. Zolang hebben mijn spieren dus nodig om bij te komen van ‘leven’. Mijn pijnloze staat duurde helaas maar anderhalve dag, want zodra ik weer dingen ging doen (lees: een boterham smeren, een boek lezen, een stukje wandelen), kwam de pijn weer volledig terug. Helaas…

Lyme update

Dit artikel is persoonlijker geworden dan in eerste instantie de bedoeling was. Maar dat geeft niet, want nu hebben jullie weer een kijkje in mijn leven én een Lyme update. Want ja, toen de buikgriep voorbij was had ik natuurlijk nog steeds Lyme (béétje jammer). Zoals ik hierboven al liet vallen ben ik nog steeds bezig met de bioresonantie therapie. De kliniek waar ik naartoe ga heeft veel kennis over de Ziekte van Lyme en combineert bioresonantie met kleurentherapie waardoor ze de borrelia bacterie meetbaar hebben kunnen maken. Op deze therapie heb ik nu mijn hoop gevestigd, maar het is nog altijd een lange termijn kwestie. Pas over ongeveer een jaar na het starten van de therapie (maart) kan ik verbetering gaan merken. Ik ga er iedere twee weken naartoe voor een behandeling en na iedere behandeling ben ik he-le-maal kapot. De eerste paar dagen ben ik absoluut niets waard en dan krabbelt het weer een beetje op naar mijn normale staat van ‘niets waard zijn’. ;)

Verder heb ik de afgelopen weken een infectioloog bezocht die mij (zeer waarschijnlijk) gaat doorverwijzen naar een metabole arts. Puur om uit te sluiten of er niet nóg iets anders mis is waardoor ik zoveel pijn en weinig energie heb. De kans dat er iets mis is met de stofwisseling is best wel groot, aangezien mijn spiermassa echt nul gram is en mijn spieropbouw en herstel 0%. Er gebeurt daar gewoon niets. Misschien wordt dit veroorzaakt door Lyme, maar misschien ook niet.

Daarnaast heb ik ook ondergewicht, ondanks dat ik goed eet. Om die reden ben ik gestart bij een voedingsdeskundige die gaat kijken of ze mij kan helpen. Dat is niet zeker, aangezien ze mijn eetdagboekjes al best netjes vond en als er iets mis is met de stofwisseling, dan werkt het natuurlijk sowieso niet. Ze heeft me wel laten prikken op voedselintoleranties, de uitslag daarvan krijg ik als het goed is deze of volgende week. Ben benieuwd!

Wat vind jij het grootste voordeel van ziek zijn? Of vind je dat ziek zijn toch echt alleen maar nadelen heeft? Laat het weten in de comments!

Lees ook: De Ziekte van Lyme – Hoe gaat het nu (maart 2016)?

Volg je mij al op Facebook, Instagram, Pinterest en Bloglovin’?